Ode aan Mary

Verkerend in een nostalgisch gevoelsveld staar ik naar buiten. We hebben net gegeten en mijn wijnglas met een laatste slok geleegd.

We hebben het vooral over Mary gehad vanavond, Ruud en ik. Herrinneringen die ik heb aan mijn jeugd en welke rol zij daarin had. Verdorie, mijn vriendinnetje Mary, plotseling overleden. Zo intens en verdrietig. 

Na elkaar heel veel jaren uit het oog te zijn verloren kwamen we elkaar tegen op social media. In een groep die vraagtekens plaatst bij wat er allemaal gebeurt in de wereld. In een wereld waarin je niet kritisch meer mag zijn, waarin je onmiddelijk in een bepaalde hoek wordt geplaatst. 
 
We waren klasgenootjes tijdens de lagere school. Mary was toen al rebels herrinner ik me vooral. Z voerde de boventoon als het ging om vriendinnengroepjes terwijl ik juist vrij timide was. We speelden wel eens bij elkaar, we ruzieden, en we trokken weer naar elkaar toe. Niet als hartsvriendinnen maar als schoolvriendinnen. Na die tijd splitsten onze wegen en levens zich en verloren we elkaar uit het oog. Totaal. Tot een kleine twee jaar geleden. Die avond bij ons in de tuin met een groepjes vrouwen hebben we zo ontzettend gelachen. Ons contact is diep en we beloven elkaar nooit meer los te laten. Niet wetende dat ik die bulderende lach van Mary alweer zo snel zou moeten missen.  

Ik loop naar buiten, het balkon op. Nog 1 nachtje slapen voordat we de deur van Chalet Brammetje achter ons dichttrekken. Met een heel dubbel gevoel staar ik naar de hemel vol sterren. Geen idee wanneer we hier weer kunnen komen. Het voelt als beklemmend. 

Ineens zie ik hoe de maan boven de berg opkomt. Ik hou mijn adem in. Ik roep Ruud. Hij komt naast me staan en slaat zijn arm stevig om mijn schouder. Dit is zo’n stil moment van weten, waar mijn zus het ooit over had. Als de natuur een magisch moment weggeeft is het een teken van boven. Dit teken koppel ik aan mijn zus en nu ook aan mijn schoolvriendinnetje. Ik voel hoe ze beiden over ons waken en een glimlach glijdt over mijn gezicht. Ze zouden elkaar best wel liggen denk ik. Beiden zo rebels als ze maar konden zijn. 

Zwijgend kijken we hoe de maan steeds hoger klimt. Naar de magie die de natuur ons altijd weer brengt. Die betovert en beroert en de nostalgie versterkt tot ver boven onze pet. 
Tot het te koud wordt. We werpen nog een laatste blik op de wolken en de volle maan en lopen naar binnen, de warmte in. Waar een kaarsje voor mijn vriendinnetje Mary brandt.

Meer Chaletklets lezen.