Rodelen op de Wildkogel

Rodelen, het is echt zo gaaf om te doen. Het leukste is nog met een grotere groep waarin het competitie gehalte wordt opgevoerd en het lachen gieren brullen is. 

Een onvergetelijke avond op de rodelbaan in Oostenrijk

Hou jij van rodelen? Of hoor je bij de groep die denkt: “Oei… is dat niet eng?”
Zelf stond ik ooit sceptisch tegenover die razendsnelle houten sleetjes. Maar op een koude avond, jaren geleden, kwam daar verandering in – en hoe!

Eerste keer rodelen: een avontuur in de sterrennacht

Het was onze allereerste keer op de rodelbaan. Buiten adem trok ik het gehuurde sleetje achter me aan. We waren van het pad geraakt en moesten een stukje omhoog klauteren. De lucht boven ons was diepzwart, bezaaid met sterren. Bij elke stap kraakte de sneeuw onder mijn laarzen en dampte mijn adem als wolkjes om mijn gezicht. Ik keek omhoog en zag het verlichte begin van de baan. We waren er bijna.

Voor en achter me hijgden tien andere rodelaars – familie, aanhang, kinderen – even buiten adem. Iemand zuchtte luid: “Jezus! Sleeën doe je toch naar beneden?”

Gang maken, tante Ollie!
Beneden zaten de eerste waaghalzen al klaar op hun sleetjes, ongeduldig trappelend. Toen bereikte mijn schoonzusje Ollie eindelijk de top. Ze keek angstig naar het slingerende, verlichte pad naar beneden.
“Oh nee… hemeltje lief, dit kan ik niet!” riep ze.
Sem, onze zoon, riep bemoedigend:
“Gewoon gaan zitten, tante Ol, en ons volgen! Dan gaat het vanzelf!”

Lachen, vallen en door!
Sem ging als eerste. Met een kreet denderde hij omlaag, gevolgd door de rest van de jeugd. Gillend verdwenen ze in de eerste bocht, om even later gierend van de lach weer boven het pad uit te kruipen.

Ik volgde. De eerste bocht? Perfect genomen. “Yes! Eitje!” riep ik nog achterom naar Ollie. Maar de tweede bocht… die kwam te snel. Voor ik het wist lag ik ondersteboven in de sneeuw. Schaterend kwamen de kinderen overeind.
“Eitje hé mam? Goed gedaan!”

Waar was Ollie?
Ruud sloot als altijd de rij en wees naar het verlichte restaurantje verderop. “Daar gaan we straks eten, na de echte afdaling.” Hij telde de groep. Tien. “Wacht eens… waar is Ollie?”
We keken omhoog. Iets bewoog daar. En ja hoor: als een zoutzak op wielen kwam ze eraan. Hakkend, glijdend, verlamd van angst – maar in beweging.
“Beetje gang maken tante Ol! Zo kom je er nooit!” riep Sem. 

Rechts! Nee, ándere rechts!
Met opengesperde ogen haalde Ollie haar hakken uit de sneeuw. Ze versnelde.
“Naar rechts tante Ol! Réchts! Nee, ándere rechts!” riep Sem nog heel hard.
Maar het sleetje zwenkte – fout – en kwam met daverende vaart op ons af.
“WÉG! WÉG!” gilde Ollie, wild met haar armen zwaaiend.
We sprongen uiteen, trokken onze sleetjes opzij en lieten een hoopje sneeuw vrij voor haar landing. En ja hoor – net op tijd liet ze zich als een stijve walrus van haar slee vallen.
Een ogenblik was het stil.
Toen hoorden we gesnik. Lachend. Ollie lag proestend in de sneeuw.
“Alles goed?”
“Buikpijn… van het lachen!”

Eind goed, al goed (én een grote pul bier)
We bonden onze sleetjes aan elkaar in een vrolijke ketting, met Ollie veilig in het midden. En zo trokken we, met vuurrode wangen en spierpijn van het lachen, het warme restaurant binnen. Op de drempel al riep Ollie stralend:
“Doe mij maar ein große Bier bitte!”

Nagenieten in Chalet Brammetje
Dit soort avonden vergeet je natuurlijk nooit meer. Het blijven stoere verhalen bij de borrel als we weer bij elkaar zijn. Het rodelen, de sneeuw, de lol… maar vooral het samenzijn.

Bij Chalet Brammetje in Bramberg is elke dag een kans op zulke herinneringen. Winter, zomer, of ergens daartussenin.

Meer lezen over winterpret in de Alpen of boeken bij Chalet Brammetje? Klik hier.

Of lees hier meer van onze nostalgische verhalen vol sneeuw, zon en glimlachbuikpijn.

Ons rodelritueel: 
-sleetjes huren bij pro-sport vlak bij de gondel van Bramberg am Wildkogel  (reserveren van te voren is slim) 
- Met de gondel en gehuurd sleetje omhoog 
- Een hapje en borreltje nuttigen bij het bergrestaurant. 
- Klaar voor de start! 
- Het 14 kilometer lange rodelpad heeft prachtige uitzichtpunten in het Pinzgautall. Bij de diverse uitzichtpunten wachten we op elkaar om onze rodelervaringen uit te wisselen. 
- Halverwege het rodelpad stoppen we bij Zwischenzeit; voor een grosse bier of gluhwein
- Daarna weer doorrrrr
- Om bij het laatste gedeelte waar het breed uitwaaiert tot de finish helemaal op volle toeren te proberen als eerste aan te komen