Sinterklaasavond

Het is buiten pikkedonker en ongelooflijk stil. De hele dag heeft het zachtjes gesneeuwd, en vanmiddag in de schemerdonkerte schatte ik zo`n halve meter sneeuw op het hek rond ons huis, op de daken van de huizen aan de overkant, en op de bomen in het bos waarvan de takken zwaar overhangen. Vanmorgen banjerden we door de dikke laag in het bos, als eersten een spoortje maagdelijk wit spoor trekkend.

Zondagavond zijn we aangekomen in dit altijd weer sprookjesachtig winterse dorp. Men vraagt ons wel eens: “Wordt het nooit gewoon voor jullie?” Waar ik met volle overtuiging steevast op antwoord: 'Nee, gewoon wordt dit nooit!' 

Dit dorp blijft bijzonder voor Ruud en mij waar we in het jaar 2000 ons eerste kleine Chalet bouwden. We waren de koning te rijk met ons paleisje in dit sprookjesachtige Almdorf Königsleiten hoog in de Oostenrijkse bergen. We raakten hier los van de veroordeling die we lange tijd voelden in Nederland. Hier in dit dorp kende niemand ons verleden. Voor de mensen hier waren we niet de Ruud en Manon die hun exen lieten zitten voor een malle verliefdheid, die twee gezinnen uiteenscheurden en die tsja... vul het allemaal maar in.

We vonden hier zoveel rust dat we in 2004 in dit sprookjesachtige dorp zijn getrouwd in het mooie kerkje. Samen met de kinderen, met onze familie en onze dierbare vrienden. Die herinnering blijft er een met een gouden gloed.

Al weer zevenentwintig jaar wonen Ruud en ik samen en als ik terugkijk op al die jaren is het een heftige en tegelijkertijd mooie tijd geweest. Wat had ik destijds graag even in de toekomst willen kijken. Alleen maar om te zien of we de goede keuze hadden gemaakt. Om te zien hoe we er nu voorstaan.

We hebben het meer dan goed gedaan samen. Dat merken we aan de kinderen, dat merken we aan de exen maar daar is veel aan voorafgegaan. 

Lange tijd na de scheiding voelde ik me nog schuldig naar mijn ex. Liet ik hem voorgaan waar ik een stap terug kon doen. Tenslotte verdiende hij dat veel meer dan ik, dacht ik toen. 

Zo liet ik ook pakjesavond aan hem, daar er zoveel partijen Sinterklaas met mijn kinderen vierden. Bij de oma`s, op school, hun sport, en dan ook nog bij zowel papa als mama lootjes trekken.

Met pijn in het hart verplaatste ik Sinterklaas naar de kerst, dol als ik altijd was van surprises maken en lange sterke rijmen. Maar ja mijn ex ging voor. Jaren lang genoot ik evengoed achter de schermen mee met hulp aan de kinderen bij het maken van de surprises en brak ik mijn hoofd over rijmende woorden en had ik er stiekem zóóó graag bij willen zijn. Maar ach, het was goed zo.

Inmiddels al weer heel wat jaren geleden vroeg de vrouw van mijn ex, aan wie ik had laten ontvallen stiekem gezond jaloers te zijn op dit gezellige feest, of we een keer wilden meedoen met lootjes trekken. Ze had het overlegd met mijn ex en die vond het prima als we er op pakjesavond bij waren. Blij verrast nam ik dit aanbod met beide handen aan.  

Wat heb ik er dat jaar volop van genoten! Van het lootjes trekken.  Van het hersenen pijnigen om een leuke surprise te verzinnen. En de hele middag samen met Ruud te hebben geknutseld (of Ruud het net zo leuk vond als ik is een ander verhaal;) Mijn rijmknobbel werd weer aangesproken en ik vond de woorden als vanouds.

Die zaterdag middag 1 december was het zover. Om vier uur werden we verwacht. De open haard brandde, de laptop stond nog opengeklapt voor als er een kind nog niet helemaal klaar was met rijmen, daar in de hoek mochten de surprises en daar aan de andere kant mochten de andere cadeautjes staan.  
 

Een voor een  druppelde iedereen binnen. Kristels vriend maakte nog dankbaar gebruik van de laptop, daarna Ruben en schiet eens op joh, ook Roos moest nog even haar laatste zinnen rijmen. Uiteindelijk was iedereen klaar en kon het feest beginnen.

De Sinterklaas cd werd opgezet en iedereen zong luidkeels mee. Daar werd hard op het raam en op de deur gebonsd, gegild door het vrouwvolk en we werden bedolven onder een regen van pepernoten, gestrooid door buurman Kees die dit net alsalamah voorgaande jaren weer op zich had genomen. Het uitpakken kon beginnen.

Ruben en mijn ex maakten samen grollen en grappen waar ik van genoot, eten en drinken kwam en ging, de haard werd warmer en warmer, jasjes en vesten verdwenen over de hoofden tot iedereen smorend in een hemd of topje zat. De uren vlogen voorbij tot de vloer bezaaid lag met proppen papier en de klok middernacht aanwees.  

Vanavond is het opnieuw 5 december. De kaarsjes branden, buiten is het pikkedonker en ongelooflijk stil. De tijd tikt zachtjes zijn seconden en minuten weg. Ik denk terug aan die gezellige avond van jaren geleden en tel mijn zegeningen. Geluk voert de boventoon.  

Manon