Toen de sneeuw nog kraakte

Het is januari en ik zit aan de lange houten tafel van Chalet Brammetje. Sneeuwvlokken dwarrelen in een traag ritme tegen de glaspanelen. Het dal van de Hohe Tauern ligt stil onder een deken van wit en als de sneeuwvlokken iets minder dik worden zie ik door een gordijn van sneeuw hoe de lichtjes in het dal aangaan. Het haardvuur knettert, en ik sla mijn handen om mijn mok met chocomelk.

Ik stel me zo voor hoe het er hier jaren geleden geweest moet zijn. Toen de wereld onder me er heel anders uitzag; het dorp veel kleiner met hoofdzakelijk verspreide boerderijen. In ieder geval zullen er lang niet zoveel lichtjes gebrand hebben dan nu en de winter zal gedomineerd hebben. Niet zoals nu met de sneeuwschuivers die de weg schoonhouden.

In dit dorp Bramberg am Wildkogel, op 819 meter hoogte in de regio Oberpinzgau in het Salzburgerland, ligt ook vast een geschiedenis van wintervastheid, van sneeuw tot aan de dakranden en een hele cultuur van samen overleven in de kou. 

Sneeuw tot aan de dakrand

Vroeger, lang voor de moderne sneeuwruimers de automatische pistes en liftinstallaties, waren de winters nog echt winters. Toen wij pas starten met de verhuur in het jaar 2000 spraken wij een oudere uitbater van een restaurant. Hij woonde als jochie in Konigsleiten op 1600 meter. Hij herinnerde zich de barre winters. Hoe hij als jochie langs de oude Gerlospas van Konigsleiten naar Wald naar school ploeterde door de sneeuw. Lopend weliswaar. Als hij geluk had kwam er een boer voorbij waar hij mee kon liften. Hij sliep dan bij een tante in het dorp waar hij de hele week logeerde om niet dagelijks de tocht te moeten maken. 

De wegen werden in die tijd zo goed en kwaad als het ging vrijgemaakt met paarden en sleeën. Houten ploegen trokken sporen over de wegen en kinderen maakten paden naar school of naar de stal. Auto’s waren er nagenoeg niet en de post kwam soms pas na dagen sneeuwval.

Het dorp Bramberg is de oudste parochie in het bovenste Salzachtal, dus het winterleven hier kent diepe wortels. De stilte die valt als alles bedekt is met sneeuw wordt in oude verhalen beschreven als: de sneeuw dempte alle geluid en zelfs de klokken van de kerk klonken anders. 

De dorpsbewoners in Bramberg herinneren zich in strenge winters hoe de sneeuw langs de gevels omhoog kroop tot ze via het slaapkamerraam naar de rand van het dak konden stappen. Het dak wat bijna doorboog door het gewicht. 

De kinderen trokken hun wollen mutsen diep over de oren, droegen warme vilten laarzen, en ademden wolkjes in de ijskoude lucht. Zij liepen over smalle, ingesneeuwde paadjes door het dorp of omhoog naar de school in de bergen. Soms even bij een boerderij langs, om warme melk te krijgen voordat de lessen begonnen.

De route waar ook naar toe was beslist geen luxe. Het was een dagelijks ritueel van doorzetten, samen lachen, samen struikelen in het poeder, en aankomen op school met rode wangen en glimlach. De schoolbel klonk verder weg dan normaal want door de sneeuw klonk alles zachter.

Na schooltijd waren er sleeën: getrokken door honden of paarden, of gewoon van de helling naast de kerk naar het dorp. Het was de tijd dat sneeuw naast de obstakels die het bracht een speelveld en transportmiddel tegelijk.

 Warme avonden bij het haardvuur

Na de school en dagelijkse routine verdween de zon al vroeg achter de bergen en viel de donkerte in.  De families verzamelden zich rond het warme vuur van de tegelkachel of houtkachel. De mannen hadden de stal gecontroleerd, de vrouwen breiden sokken of stopten jassen. Dat was het moment waarop de kinderen met rode wangen van de warmte luisterden naar al die winterse verhalen; de lawines die in het dal klonken zoals de donder, van weken waarop de post niet kwam, en van het geluid van paardenvoeten in de sneeuw buiten. Buiten hing de geur van gezaagd hout, en rook kringelde uit al die schoorstenen. Het was een tijd van puur en eenvoud en  het trotseren van soms barre winterse omstandigheden.

Ik kijk op uit mijn gemijmer. Het haardvuur knettert en de massief houten balken ademen de oude warmte van vroeger. Ruud komt binnen met een mand vol houtblokken voor de kachel. Een sneeuwschuiver dendert voorbij en in zijn flikkerende lichten zie ik een baan van sneeuw. 
Ja er is veel verandert. Ten goede en ten slechte. 

De magie van een winterse wereld

Maar wat hier nooit verandert is de magie van een winterse wereld. De magie van de winter die vele families van buitenaf trekt om hier samen te komen. Om te genieten van de moderne technieken in de skiwereld van nu. Om na een dag wintersport te vertragen in Chalet Brammetje. Om met de familie en kinderen te samen te zijn en te ervaren dat winter meer is dan alleen maar skiën. 

Combineer de winters van toen met de sneeuwpret van nu. Klik hier voor beschikbaarheid & prijzen: [Boek nu je wintervakantie]