Writersblog

Writersblog. Een eerbetoon aan mijn moeder, de columnist. Geschreven door haar dochter Roos. 

“Roos! Ik heb een deadline vandaag en ik heb géén inspiratie!”
Het is half elf ’s ochtends als ik ruw uit mijn droom over gezonde chocolade en chips word getrokken. Ik open met moeite mijn ogen en zie het paniekerige hoofd van mam in de deuropening. Als een wervelstorm vliegt ze mijn kamer weer uit. Met dichtgeknepen ogen strompel ik naar de badkamer, splash wat koud water in mijn gezicht, prop mijn lenzen in m’n ogen en probeer mijn krullen te temmen tot een dikke staart. Ik loop de trap af en zie mam beneden voor het grote scherm van haar laptop zitten, handen in het haar. Haar vinger lijkt vastgeplakt aan de backspace-toets. Net als haar paniekerige blik.

Writersblock in real life

Ik moet eigenlijk een beetje lachen. Mam schrijft al jaren iedere week een blog voor een internetkrant, die ze ooit won met een wedstrijd. Ze heeft altijd een paar blogs op voorraad, zodat ze nooit hoeft te stressen. Maar vandaag is het dan eindelijk zover: het echte schrijversbestaan heeft toegeslagen. Mam heeft een mini writersblock!
Ik probeer haar te helpen door terug te denken aan die momenten waarop ze vol enthousiasme riep: “Jongens, ik vóel weer een column opkomen!” En ineens weet ik het weer. De vakantie in Chalet Brammetje! Die zat bomvol hilarische momenten, vooral met mijn vriendinnen, Ruud en mam samen.

Chagrijnige chocoladevreters op de achterbank

Het universum had duidelijk zin in een grapje, want onze eerste en heftigste dag van ‘het maandelijkse feestje’ viel precies samen met de terugreisdag. We waarschuwden Ruud en mam al: “Let op, drie chagrijnige, chocoladevretende vrouwen op de achterbank… dat wordt wat.” We stelden keiharde voorwaarden: als Ruud niet minstens iedere twee uur zou stoppen voor een pauze, zou hij getrakteerd worden op een portie hormonale horror die hij niet snel zou vergeten. De situaties die we schetsten werkten trouwens wel weer op onze lachspieren…

Inspiratie ligt vaak dichterbij dan je denkt

Ik vraag mam waarom ze dat niet gewoon gebruikt. Ze fronst. “Ja, heb ik geprobeerd… maar het wordt gewoon niet zoals ik het wil! Dan maar een keertje géén blog hoor,” moppert ze terwijl ze haar schrijvershok weer induikt.

Bij mij gaat er een lampje branden. Ik vlieg de trap op, plof achter de computer en denk: ik zal wel eens even een pracht van een column voor haar schrijven! Alleen… dat valt dus vies tegen. Zo even een pakkend en boeiend verhaal uit je mouw schudden? Mwah. Respect voor mam!

Lieve moessie

Dus mam, bij deze:
Ik wil je laten weten dat ik heel veel respect voor je heb. Dat je het tóch elke week weer voor elkaar krijgt. Of je nou in de flow zit of midden in een writersblock.

Liefs Roos

[Meer Chaletsklets lezen? Dat kan hier]